 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Стракаты ўбор блазна
зьнішчае старасьць,
І сівізна глядзіцца, як парык.
Ды паж з табою гідзіцца гутарыць –
Ты безнадзейна для яго стары.
Ня хочаш верыць у свае маршчыны,
То лаесься, то сілісься скакаць.
Нахвальваеш, які ты ёсьць мужчына, –
І сьмерць саму ўгаворыш пераспаць.
Прывыклі ў замку да твайго дзівацтва.
Але ў пакоі кутняй вежы ты,
Сам-насам з галубамі і вар’яцтвам,
Шчасьлівы, незалежны, малады,
Глядзіш у ноч. Сьпяваеш пра галубку.
Ніводнага люстэрка – толькі цень.
І поўня гладзіць зморшчаныя рукі,
І ўздрыгвае ад дотыку прамень.
Спыніся, час! Сьсівелага сатыра
Забыўся падсадзіць ты ў свой рыдван.
Жыцьцё ляціць, як бальны танец, вірам,
Бразготкаю, што круціць ураган.
Сьпявай жа, маладзіся і блюзьнерствуй
Перад паважнай сівізной старых,
Стракатай лялькай – у батлейцы сьмерці.
Ты – апаганшчык ліку дзён сваіх.
Але калі з чарговым брудным жартам
Павалісься пад балявальны стол
Там, дзе віно разьлітае і карты
Перамяшаў кашчунны твой анёл,
І ўладу дзён тваіх забудзе сэрца,
Заплачуць воскам сьвечкі угары,
Гасьцей няёмка рогат абарвецца.
І нехта скажа:
«Ён жа быў стары...»
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
